Bessen van de taxus zijn heerlijk
Gister liep ik met de hond in het buurtpark en kwam langs een naaldboom met rode bessen. Wat leuk, dacht ik, een naaldboom die bessen heeft. Nu ben ik nogal bezig met het uitproberen van alles wat eetbaar is in de natuur, dus ik plukte zo'n bes en likte eraan. Meteen schoot me te binnen dat de boom met de bessen een taxus moest zijn, een giftige boom. (Tijdens het schrijven van mijn 'Rondjes Groen door het Oude Westen' afgelopen jaar was ik erachter gekomen dat een paard na het eten van snoeiafval met daarin taxusnaalden al binnen vijf minuten dood kan neervallen.)
Tijdens de tweede uitlaat, op weg naar het Kralingse Bos, kwam ik een vriendin tegen, die ook graag van een wild besje snoept. Ik vertelde mijn, vond ikzelf, best wel schokkende verhaal over mijn op-een-haar-na-wisse-dood door de taxusbes. En leerde tot mijn verrassing dat alle delen van de taxus giftig zijn behalve het vruchtvlees van de bessen.
En zo at ik vanochtend vitamine-C-rijke taxusbessen van de taxus in mijn buurtpark. Je moet erop zuigen en de pit (de eigenlijke bes) uitspugen, want die is wel giftig. (Ik lees nogal tegenstrijdige verhalen over de verteerbaarheid van de pit; de mens zou hem volgens de ene bron niet verteren zodat het gif niet vrijkomt, terwijl een andere bron meldt dat onze maag de zaadhuid kan afbreken waardoor het gif wel vrij kan komen.) Gelukkig schijnen de meeste vergiftigingen door de taxusbes bij de mens mild te zijn. Maar natuurlijk is het beter ze te voorkomen. Het vruchtvlees is dus wel eetbaar, en lekker zoet, het proberen waard.